مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال

نمی‌توان تا ابد روی واحدهای پول فیات حساب کرد

ارز فیات چیست؟تفاوت آن با رمزارزها و استاندارد طلا

به زبان ساده ، ارز فیات پول قانونی است که ارزش آن را بیشتر از کالای فیزیکی یا کالایی از دولت صادر کننده آن می گیرد. قدرت دولتی که ارزش پول فیات را تعیین می کند در این نوع پول کلیدی است. بیشتر کشورهای جهان از سیستم ارزی فیات برای خرید کالا و خدمات ، سرمایه گذاری و پس انداز استفاده می کنند. ارز فیات در تعیین ارزش پول قانونی جایگزین استاندارد طلا و سایر سیستم های مبتنی بر کالا شد.

ظهور ارز فیات

ارز فیات قرن ها پیش در چین نشات گرفته است. استان چکوان در طی قرن یازدهم اقدام به صدور پول کاغذی کرد. در ابتدا می توان آن را با ابریشم ، طلا یا نقره عوض کرد. اما سرانجام ، کوبلای خان به قدرت رسید و در طول قرن سیزدهم یک سیستم ارزی فیات ایجاد کرد. مورخان ادعا می کنند که این پول در سقوط امپراتوری مغول بسیار موثر بود ، ریشه ریزش و خرج بیش از حد و تورم بیش از حد.

پول فیات در قرن ۱۷ در اروپا نیز مورد استفاده قرار گرفت که توسط اسپانیا ، سوئد و هلند تصویب شد. این سیستم در سوئد یک شکست بود و دولت سرانجام آن را برای استاندارد نقره کنار گذاشت. طی دو قرن بعدی فرانسه و کانادا ، مستعمرات آمریکا و سپس دولت فدرال ایالات متحده نیز با استفاده از پولهای آزمایشی نتایج ناخوشایند بدست آوردند.

در قرن بیستم ، ایالات متحده دوباره به استفاده از ارز مبتنی بر کالا تا حدودی محدود بازگشت. در سال ۱۹۳۳دولت به کار مبادله پول کاغذ به طلا خاتمه داد. در سال ۱۹۷۲ ، تحت ریاست جمهوری نیکسون ، ایالات متحده استاندارد طلا را به طور کامل کنار گذاشت ، و نابودی خود را در مقیاس بین المللی نهایی کرد و به سیستم Fiat Money روی آورد. این منجر به استفاده از ارز فیات در سراسر جهان شد.

ارز فیات در برابر استاندارد طلا

سیستم استاندارد طلا اجازه تبدیل اسکناس های کاغذی به طلا را می داد. در واقع ، تمام پول کاغذی توسط مقدار محدودی طلا که در اختیار دولت بود ، پشتیبانی می شد. بر اساس یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا ، دولت ها و بانک ها تنها در صورت داشتن ارزش مساوی از فروشگاه های طلا می توانند ارز جدید را به اقتصاد وارد کنند. این سیستم توانایی دولت در ایجاد پول و افزایش ارزش پول آنها را صرفاً براساس عوامل اقتصادی محدود کرد.

از طرف دیگر ، تحت سیستم ارزی فیات ، پول ممکن است به چیز دیگری تبدیل نشود. با پول فیات ، مقامات می توانند به طور مستقیم بر ارزش پول خود تأثیر بگذارند و آن را به شرایط اقتصادی گره بزنند. دولت ها و بانک های مرکزی کشورهایشان کنترل بسیار بیشتری بر سیستم های ارزی دارند. آنها می توانند به رویدادهای مختلف مالی و بحران ها با ابزارهای مختلف مانند ایجاد بانکداری ذخیره کسری و اجرای تسهیل کمی پاسخ دهند.

مدافعان استاندارد طلا معتقدند که یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا از ثبات بیشتری برخوردار است زیرا توسط چیزی فیزیکی و ارزشمند پشتیبانی می شود. طرفداران ارز فیات معتقدند که قیمت طلا جز ثبات نبوده است. در این زمینه ، ارزش یا ارزش هر دو ارز مبتنی بر کالا و پول فیات می تواند نوسان داشته باشد. اما با وجود یک سیستم ارزی فیات ، دولت دارای انعطاف پذیری بیشتری برای اقدام در شرایط اضطراری اقتصادی است.

نکات مثبت و منفی استفاده از ارز فیات

اقتصاددانان و سایر کارشناسان مالی در حمایت از مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال ارز فیات اتفاق نظر ندارند. مدافعان و مخالفان با شور و اشتیاق موافقان و مخالفان این سیستم ارزی را مطرح می کنند.

کمبود

پول فیات تحت تأثیر کمبود کالای فیزیکی مانند طلا تحت تأثیر قرار نمی گیرد.

هزینه

تولید پول فیات نسبت به پول مبتنی بر کالا مقرون به صرفه است.

پاسخگویی

ارز فیات به دولت ها و بانک های مرکزی آنها انعطاف پذیری در رسیدگی به بحران مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال های اقتصادی را می دهد.

تجارت بین الملل

ارز فیات در کشورهای جهان مورد استفاده قرار می گیرد و آن را به یک نوع ارز قابل قبول برای تجارت بین الملل تبدیل می کند.

راحتی

برخلاف طلا ، پول فیات به ذخایر فیزیکی متکی نیست که به ذخیره سازی ، محافظت ، نظارت و سایر خواسته های پرهزینه احتیاج دارند.

بدون ارزش ذاتی

ارز فیات هیچ ارزش ذاتی ندارد. این اجازه می دهد تا دولت ها از هیچ چیز پول خلق کنند ، که می تواند منجر به تورم فوق العاده شود و سیستم اقتصادی آنها را فروپاشاند.

از نظر تاریخی دارای ریسک

از نظر تاریخی ، اجرای سیستم های ارزی فیات به طور معمول منجر به سقوط مالی می شود ، که نشان می دهد این سیستم ها برخی از خطرات را دارند.

ارز فیات در مقابل ارز رمزنگاری شده

ارز فیات و ارز رمزپایه از این نظر مشترک هستند که هیچ یک از آنها توسط کالای فیزیکی پشتیبانی نمی شوند – اما در اینجا شباهت به پایان می رسد. در حالی که پول فیات توسط دولت ها و بانک های مرکزی کنترل می شود ، ارزهای رمزپایه اساساً غیرمتمرکز هستند ، که بیشتر به دلیل یک دفتر توزیع شده دیجیتال به نام بلاکچین است.

تفاوت قابل توجه دیگر بین این دو سیستم ارزی نحوه تولید هر یک از این اشکال پول است. بیت کوین ، مانند اکثر ارزهای رمزپایه ، یک منبع کنترل شده و محدود دارد. در مقابل ، با توجه به قضاوت خود درباره نیازهای اقتصادی یک کشور ، بانک ها می توانند از هیچ چیز پول ناچیزی ایجاد کنند.

ارزهای رمزنگاری شده به عنوان یک شکل دیجیتالی از پول ، هیچ همتای فیزیکی ندارند و بدون حاشیه هستند و باعث می شود محدودیت آنها در معاملات جهانی کمتر باشد. علاوه بر این ، معاملات برگشت پذیر نیستند و ماهیت ارزهای رمزنگاری شده در مقایسه با سیستم فیات ردیابی را بسیار دشوارتر می کند.

قابل ذکر است ، بازار ارزهای رمزپایه بسیار کوچکتر و در نتیجه بی ثبات تر از بازارهای سنتی است. این احتمالاً یکی از دلایلی است که ارزهای رمزپایه هنوز به طور جهانی پذیرفته نشده اند ، اما با رشد و بلوغ اقتصاد رمزنگاری ، نوسانات احتمالاً کاهش می یابد.

افکار پایانی

آینده هر دو شکل ارز به هیچ وجه قطعی نیست. در حالی که ارزهای رمزپایه هنوز راهی طولانی در پیش دارند و مطمئناً با چالش های بیشتری روبرو خواهند شد ، تاریخچه Fiat Money آسیب پذیری این شکل از پول را نشان می دهد. این دلیل بزرگی است که بسیاری از مردم در حال بررسی امکان حرکت به سمت سیستم رمز ارز برای معاملات مالی خود هستند – حداقل در برخی از موارد.

یکی از ایده های اصلی ایجاد Bitcoin و ارزهای رمزپایه ، کشف شکل جدیدی از پول است که در شبکه توزیع شده نظیر به نظیر ساخته می شود. احتمالاً بیت کوین برای جایگزینی کل سیستم ارزی فیات ایجاد نشده است بلکه برای ارائه یک شبکه اقتصادی جایگزین ایجاد شده است. هنوز هم مطمئناً این پتانسیل را دارد که بتواند یک سیستم مالی بهتر برای جامعه بهتر ایجاد کند.

ارز فیات چیست؟ مقایسه آن با ارز دیجیتال

به عبارت ساده، ارز فیات پول قانونی است که ارزش آن بیشتر از کالای فیزیکی یا کالایی از دولت صادر کننده آن است. قدرت دولتی که ارزش پول فیات را تعیین می‌کند در این نوع پول مهم و کلیدی است. بیشتر کشورهای جهان از سیستم ارزی فیات برای خرید کالا و خدمات، سرمایه‌گذاری و پس‌انداز استفاده می‌کنند. فیات در تعیین ارزش پول قانونی، جایگزین استاندارد طلا و سایر سیستم‌های مبتنی بر کالا شد.

در این مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال مقاله از تترلند، به بررسی ارز و پول فیات، تاریخچه، نکات مثبت و منفی آن خواهیم پرداخت.

تاریخچه ظهور ارز و پول فیات

ظهور پول فیات قرن‌ها پیش در چین نشات گرفته است. استان چکوان در طی قرن یازدهم اقدام به صدور پول کاغذی کرد. در ابتدا می‌توان آن را با ابریشم، طلا یا نقره عوض کرد. اما سرانجام، کوبلای خان به قدرت رسید و در طول قرن سیزدهم یک سیستم ارزی فیات ایجاد کرد.

پول فیات نیز در قرن هفدهم در اروپا مورد استفاده قرار گرفت و توسط اسپانیا، سوئد و هلند تصویب شد. این سیستم در سوئد یک شکست بود و دولت سرانجام آن را برای استاندارد نقره کنار گذاشت. در طول دو قرن بعدی، فرانسه جدید در کانادا، مستعمرات آمریکا و سپس دولت فدرال ایالات متحده نیز با استفاده از ارزهای فیات آزمایش‌های مختلفی را انجام دادند.

در قرن بیستم، ایالات متحده دوباره به استفاده از ارز مبتنی بر کالا تا حدودی به‌صورت محدود بازگشت. در سال 1933، دولت به کار مبادله پول کاغذی به طلا خاتمه داد. در سال 1972، تحت ریاست جمهوری نیکسون، ایالات متحده استاندارد طلا را به طور کامل کنار گذاشت و به سیستم ارزی فیات روی آورد. این مسئله منجر به استفاده از پول فیات در سراسر جهان شد.

ارز فیات در مقابل استاندارد طلا

سیستم استاندارد طلا اجازه تبدیل اسکناس‌های کاغذی به طلا را می‌داد. در واقع، تمام پول کاغذی توسط مقدار محدودی طلا که در اختیار دولت بود، پشتیبانی می‌شد. بر اساس یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا، دولت‌ها و بانک‌ها تنها در صورت داشتن ارزش مساوی از فروشگاه‌های طلا می‌توانند ارز جدید را به اقتصاد وارد کنند. این سیستم توانایی دولت در ایجاد پول و افزایش ارزش پول آن‌ها را صرفاً براساس عوامل اقتصادی محدود كرد.

از طرف دیگر، تحت سیستم ارزی فیات، پول ممکن است به چیز دیگری تبدیل نشود. با پول فیات، مقامات می‌توانند به طور مستقیم بر ارزش پول خود تأثیر بگذارند و آن را به شرایط اقتصادی گره بزنند. دولت‌ها و بانک‌های مرکزی کشورهایشان کنترل بسیار بیشتری بر سیستم های ارزی دارند. آن‌ها می‌توانند به رویدادهای مختلف مالی و بحران‌ها با ابزارهای مختلف مانند ایجاد بانک‌داری ذخیره کسری و اجرای تسهیل کمی پاسخ دهند.

مدافعان استاندارد طلا معتقدند که یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا از ثبات بیشتری برخوردار است زیرا به‌طور فیزیکی و ارزشمند پشتیبانی می‌شود. طرفداران فیات مخالف این هستند که قیمت طلا جز ثبات نبوده است. در این زمینه، ارزش هر دو ارز مبتنی بر کالا و پول فیات می‌تواند نوسان داشته باشد. اما با وجود یک سیستم ارزی فیات، دولت دارای انعطاف پذیری بیشتری برای اقدام در شرایط اضطراری اقتصادی است.

نکات مثبت و منفی استفاده از پول ارزی فیات

اقتصاددانان و سایر کارشناسان مالی در حمایت از فیات اتفاق نظر ندارند. مدافعان و مخالفان با شور و اشتیاق این سیستم ارزی را مطرح و آن را بررسی می‌کنند.

• کمبود: پول فیات تحت تأثیر کمبود کالای فیزیکی مانند طلا تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد.
• هزینه: تولید پول فیات نسبت به پول مبتنی بر کالا مقرون به صرفه است.
• پاسخ‌گویی: پول فیات به دولت‌ها و بانک‌های مرکزی آن‌ها انعطاف پذیری در رسیدگی به بحران‌های اقتصادی را می‌دهد.
• تجارت بین‌الملل: پول فیات در کشورهای جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد و آن را به یک نوع ارز قابل قبول برای تجارت بین‌الملل تبدیل می‌کند.
• راحتی: برخلاف طلا، پول فیات به ذخایر فیزیکی متکی نیست که به ذخیره‌سازی، محافظت، نظارت و سایر درخواست‌های پرهزینه احتیاج دارند.
• از نظر تاریخی دارای ریسک: از نظر تاریخی، اجرای سیستم‌های ارزی فیات به طور معمول منجر به سقوط مالی می‌شود، که نشان می‌دهد این سیستم‌ها برخی از ریسک‌ها را به همراه دارند.

ارز فیات در مقابل ارز دیجیتال

پول فیات و ارز پایدار در بازار خرید ارز دیجیتال از این نظر مشترک هستند که هیچ یک از آن‌ها توسط کالای فیزیکی پشتیبانی نمی‌شوند، اما در اینجا شباهت به پایان می‌رسد.

در حالی که پول فیات توسط دولت‌ها و بانک‌های مرکزی کنترل می‌شود، ارزهای رمزپایه و بازار خرید ارز دیجیتال اساساً غیرمتمرکز هستند، که بیشتر به‌دلیل یک دفتر توزیع شده دیجیتال به نام بلاک چین است.

تفاوت قابل توجه دیگر بین این دو سیستم ارزی، نحوه تولید هر یک از این اشکال پول است. بیت کوین، مانند اکثر ارزهای رمزپایه در بازار فروش و یا خرید ارز دیجیتال، یک منبع کنترل شده و محدود دارد.

ارزهای رمزنگاری شده به عنوان یک شکل دیجیتالی از پول، هیچ همتای فیزیکی ندارند و بدون حاشیه هستند و باعث می‌شود محدودیت آن‌ها در معاملات جهانی خرید ارز دیجیتال کمتر باشد. علاوه بر این، معاملات خرید ارز دیجیتال یا فروش آن‌ها برگشت‌پذیر نیستند و ماهیت ارزهای رمزنگاری شده در مقایسه با سیستم فیات، ردیابی را بسیار دشوارتر می‌کند.

قابل ذکر است، بازار ارزهای رمزپایه و خرید ارز دیجیتال کوچک‌تر است و بنابراین از نوسانات بیشتری نسبت به بازارهای سنتی برخوردار است. این احتمالاً یکی از دلایلی است که ممکن است بازار خرید ارز دیجیتال به‌طور کامل و جهانی پذیرفته نشده‌اند، اما با رشد و بلوغ اقتصاد رمزنگاری و بازار خرید ارز دیجیتال، نوسانات احتمالاً کاهش می‌یابد.

جمع‌بندی

آینده هر دو نوع ارز به هیچ وجه قطعی نیست. در حالی‌که ارزهای رمزپایه و بازار خرید ارز دیجیتال هنوز راهی طولانی در پیش دارند و مسلماً با چالش های بیشتری روبرو خواهند شد، تاریخچه پول فیات آسیب‌پذیری این شکل از پول را نشان می‌دهد. این دلیل بزرگی است که بسیاری از مردم در حال بررسی امکان حرکت به سمت سیستم رمز ارز برای معاملات مالی خود هستند. (حداقل در برخی از موارد).

یکی از ایده‌های اصلی ایجاد بیت کوین، ارزهای رمزپایه و بازار خرید ارز دیجیتال، کشف شکل جدیدی از پول است که در شبکه توزیع شده نظیر به نظیر ساخته می‌شود. احتمالاً بیت کوین برای جایگزینی کل سیستم ارزی فیات ایجاد نشده است بلکه برای ارائه یک شبکه اقتصادی جایگزین ایجاد شده است. هنوز هم مطمئناً این پتانسیل را دارد که بتواند یک سیستم مالی بهتر را برای جامعه بهتر ایجاد کند.

پول فیات چیست و چه تفاوتی با ارزهای دیجیتال دارد ؟

پول هسته اصلی اقتصاد است. امروزه تمام پول‌های مورد استفاده در اقتصادهای غربی، ارز یا پول فیات است. اسکناس دلار، یک تکه کاغذ است که نه ارزش ذاتی دارد و نه می‌توان آن را در بانک مرکزی به طلا یا سایر کالاهای فیزیکی تبدیل کرد. بنابراین، ارزهای فیات هیچ پشتوانه فیزیکی ندارند. پس پول فیات چیست و چه چیزی آن را ارزشمند کرده است؟ در این مقاله به این سوالات پاسخ می‌دهیم و نحوه کارکرد ارز فیات، تاریخچه و مزایا و معایب پول کاغذی را بررسی می‌کنیم و در آخر به مقایسه پول بی پشتوانه با ارزهای دیجیتال می‌پردازیم.

پول فیات چیست؟

در باور عامه مردم تمام ارزها و پول‌های جهان، دارای پشتوانه طلا، نقره و یا هرگونه کالای فیزیکی واقعی هستند. در گذشته این باور مردم درست بود اما امروز دیگر این چنین نیست. به زبان ساده، ارزهای فیات، کالایی هستند که ارزش خود را از کالاهای فیزیکی نمی‌گیرند، بلکه ارزش خود را از دولت صادر کننده آن می‌‌گیرند. در گذشته، ارزش پول به طلا و نقره ذخیره شده در خزانه‌های یک کشور وابسته بود. اما در مورد پول فیات، ارزش آن‌ها به ارتباط میان عرضه و تقاضا و ثبات اقتصادی کشور صادرکننده آن وابسته است.

در دنیا همچنان پول‌هایی وجود دارند که ارزش آن‌ها به پشتوانه کالایی آن‌هاست که به این پول، پول کالایی یا Commodity Money می‌گویند و در نقطه مقابل پول فیات قرار دارند. دلار، یورو، پوند و بسیاری دیگر از ارزهای مطرح در جهان، ارز فیات یا پول بدون پشتوانه به شمار می‌روند.

مفهوم پول در تاریخ بشر در گونه‌های مختلفی مورد استفاده قرار می‌گرفته است. کاربرد و هدف اصلی ایجاد پول، تسهیل در انجام مبادلات میان انسان‌ها است. در مصر باستان مردم برای انجام مبادلات خود از فلز استفاده می‌کردند. همانطور که در متون اقتصادی نوشته شده، در منطقه جغرافیایی ترکیه کنونی، قوم Lydians برای اولین بار از سکه‌های طلا و نقره برای مبادلات خود استفاده می‌کرده‌اند.

تاریخچه پول کاغذی

کشوری چین در قرن هفتم میلادی اولین کشوری بود که از پول مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال کاغذی برای مبادلات خود استفاده کرد (منبع). در قرن یازدهم، عرضه این پول کاغذی به صورت انحصاری در اختیار حکومت چین بود. پول در شکل کاغذی، در قرن ۱۵ میلادی در امپراطوری سوئد برای اولین بار مورد استفاده قرار گرفت و به این شکل، پول کاغذی یا اسکناس وارد دنیای غرب شد.

تغییر پول در قرن بیستم

پس از جنگ جهانی اول، دولت‌ها و کشورها متعهد مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال شدند که در صورت تقاضای افراد، پول کاغذی کشور خود را با کالاهای موجود در کشورشان (عموما طلا) بازخرید کنند. به عبارتی در آن سال‌ها دولت‌ها متعهد بودند که اگر فردی پول کاغذی را به دولتی ارائه دهد، آن دولت باید معادل طلای آن را پرداخت کند. با این‌حال، هزینه‌های جنگ و مشکلات اقتصادی بعد از آن به قدری بالا بود که کشورها مجبور به دریافت وام از سایر کشورها شدند و هزینه توسعه مجدد کشور، به شدت بالا رفت.

این افزایش هزینه‌ها مانع از عملیاتی کردن صددرصد تعهد دولت‌ها شد. کم کم دولت‌ها تعهدات خود را زیر پا گذاشتند و حاضر به دریافت پول و پرداخت معادل کالایی آن نشدند؛ در واقع امکان چنین کاری برای آنها وجود نداشت. کم کم پول چاپ شده توسط دولت‌ها بدون ایجاد پشتوانه کالایی آن رواج یافت. نتیجه چنین تصمیمی، افزایش تورم و کاهش ارزش پول کشورها بود.

توافق برتون وودز (Bretton Woods)

از سال ۱۹۴۴ تا ۱۹۷۱ میلادی توافقی تحت عنوان Bretton Woods انجام شد که مطابق آن، هر ۳۵ دلار آمریکا معادل ۱ اونس طلا ارزش‌گذاری شد. از این رو، پول سایر کشورها با ارزش دلار تنظیم شده و دیگر نیازی به پشتوانه‌سازی کالایی نداشتند. ایالات متحده نیز متعهد شد که با خرید پشتوانه طلا برای دلارهای خود و نگهداری آنها در بانک‌های مرکزی سایر کشورها، به توافق برتون وودز متعهد بماند.

شوک نیکسون

Nixon Shock اصطلاحی برای توصیف تاثیرات مجموعه‌ای از سیاست‌های اقتصادی مطرح شده توسط ریچارد نیکسون، رئیس جمهور آمریکا در سال ۱۹۷۱ است. مهم‌ترین اثر سیاست‌های نیکسون فروپاشی نظام پولی برتون وودز بود. این شوک عملا پایانی بر قرارداد Bretton Woods بود و نتیجه آن توقف تبدیل دلار امریکا به طلا شد. از آن زمان تا به امروز، سیستم پول‌های فیات در سطح جهان پذیرفته شد. اصلی‌ترین مولفه پول فیات، نداشتن پشتوانه کالایی است.

ارز فیات چطور کار می‌کند؟

چیزی که ارزهای فیات را ارزشمند می‌کند، قدرت کشوری است که آن را چاپ و عرضه می‌کند. همچنین پذیرش طرفین قراردادها در استفاده از آن ارز است. در واقع زمانی که مردم جهان در ذهن خود یک ارز مانند دلار را می‌پذیرند و در مبادلات مالی خود از آن به عنوان انتقال ارزش استفاده می‌کنند، آن ارز ارزشمند می‌شود. از این رو اگر مردم اعتقاد و اعتماد خود را نسبت به یک پول فیات از دست بدهند، آن پول دیگر ارزشی نخواهد داشت.

این اتفاقی است که در مورد پول فیات رخ می‌دهد. در مورد پول‌های کالایی چنین اتفاقی رقم نمی‌خورد؛ زیرا آن پول به دلیل داشتن پشتوانه کالایی، ذاتا دارای ارزش است. اگر از فردا مردم جهان به این نتیجه برسند که دلار را در تبالات مالی خود استفاده نکنند و در قراردادهای تجاری خود از ارز دیگری استفاده کنند، ارزش دلار کاهش یافته و به تدریج از رده خارج خواهد شد. از طرفی اگر دولتی سیاست‌های نادرست پولی را در زمینه پول فیات ملی خود اتخاذ کند، مستقیما در ارزش آن تاثیر خواهد گذاشت. لذا تعادل میان عرضه و تقاضا و همچنین قدرت اقتصادی، نظامی، فرهنگی و غیره یک کشور، مستقیما در ارزش ارز ملی آن تاثیر دارد.

مثال‌هایی از پول فیات

ارزش یک ارز فیات به شدت به سیاست‌های اقتصادی یک کشور وابسته است. برای مثال، کشور زیمباوه نمونه‌ای از بدترین انواع مدیریت ارز یک کشور است. بانک مرکزی این کشور در زمان مواجهه با بحران اقتصادی، با سرعت خیره‌کننده‌ای اقدام به چاپ پول کرد. نتیجه چنین اقدامی در زیمباوه، وقوع ابر تورم در اقتصاد این کشور بود. تورم کشور زیمباوه در سال ۲۰۰۸ بین ۲۳۰ تا ۵۰۰ میلیون درصد تخمین زده شد . قیمت‌ها با چنان سرعتی افزایش می‌یافت که مردم برای خرید کالاهای اساسی مجبور به حمل کیسه‌های پول بودند. در اوج بحران اقتصادی در این کشور، ارزش ۱۰۰ تریلیون دلار زیمباوه معادل ۴۰ سنت دلار امریکا بود.

مزایا و معایت پول بدون پشتوانه

در این بخش به بیان مزایا و معایب ارزهای فیات می‌پردازیم. البته اقتصاددانان و سایر کارشناسان امور مالی، در زمینه ارزهای فیات اتفاق نظر ندارند. موافقان و مخالفان این سیستم پولی دلایل خود را دارند.در نتیجه هیچ کدام را نمی‌توان ۱۰۰ درصد درست یا غلط دانست.

• کمبود: یکی از مشکلات پول کالایی، کمبود منابع و کالاهای دارای ارزش برای پشتوانه سازی یک ارز است. اقتصاد کشورها به سرعت پیشرفت می‌کنند و اگر بخواهیم با سیستم قبل، معادل ارزهای خود ذخایر طلا و کالاهای دارای ارزش داشته باشیم، با کمبود منابع مواجه خواهیم شد و همچنین نگهداری و ذخیره طلا و استفاده نکردن از آن، کار عقلانی به نظر نمی‌رسد. از این رو پول فیات تحت تاثیر کمبود کالای فیزیکی مانند طلا قرار نمی‌گیرد و محدودیتی برای آن نخواهد داشت.
• هزینه: تولید پول فیات نسبت به پول کالایی مقرون به صرفه‌تر است و هزینه بسیار کمتری دارد.
• انعطاف‌پذیری: ارز فیات به دولت‌ها و بانک‌های مرکزی آن‌ها انعطاف‌پذیری کامل در زمان وقوع بحران‌های اقتصادی را می‌دهد. پول کالایی چنین انعطافی ندارد.
• هزینه نگهداری: پول کالایی دارایی پشتوانه طلا، نقره و غیره است. این کالاها، پشتوانه ارز ملی یک کشور است و نگهداری و حفاظت از آن، مسئله‌ای حیاتی برای کشورهاست. هزینه نگهداری خزانه یک کشور بسیار بالاست. در حالی که ارزهای فیات هیچ پشتوانه فیزیکی نداشته و در نتیجه هزینه نگهداری ندارند.
• ارزش ذاتی: ارز فیات هیچ ارزش ذاتی ندارد. این سیستم به دولت‌ها این اجازه را می‌دهد که از هیچ، پول خلق کنند. این اتفاق منجر به ایجاد تورم بیش از اندازه در کشور خواهد شد و می‌تواند باعث فروپاشی سیستم اقتصادی یک کشور شود.
• پیشینه تاریخی: از نظر تاریخی، پیاده سازی سیستم‌های اقتصادی مبتنی بر پول فیات در نهایت منجر به فروپاشی و سقوط مالی یک کشور شده که نشان می‌دهد استفاده از این سیستم خطر بالایی دارد.

ارزهای فیات در مقایسه با ارزهای دیجیتال

نداشتن پشتوا نه فیزیکی وجه اشتراک ارزهای دیجیتال شده و ارزهای فیات است؛ اما تفاوت اصلی آنها در این است که پول‌های فیات توسط دولت‌ها و بانک‌های مرکزی کشورها کنترل می‌شود و تصمیمات آن‌ها مستقیما بر روی ارز آن کشور تاثیر دارد. اما ارزهای دیجیتال کاملا غیرمتمرکز هستند و هیچ نهاد مرکزی آن را کنترل نمی‌کند.

تفاوت قابل توجه دیگر این دو سیستم مالی، شکل پولی است که در این دو سیستم عرضه می‌شود. بیت کوین و بسیاری از ارزهای دیجیتال عرضه محدودی دارند و مقدار مشخصی از آن‌ها وجود دارند و هیچ کس نمی‌تواند تعداد آن را افزایش یا کاهش دهد و کاملا الگوریتمی‌اند. در مقابل، دولت‌ها و بانک‌های مرکزی هیچ محدودیت و مانعی برای چاپ پول ندارند و عملا عرضه ارز فیات نامحدود است.

از آنجا که ارزهای رمزنگاری شده، شکل دیجیتالی پول هستند و هیچ فرم فیزیکی ندارند، به مکان جغرافیایی خاصی محدود نبوده و بدون مرز هستند. تراکنش‌ها در سیستم رمز ارزها برخلاف ارزهای فیات، غیرقابل بازگشت است.

نوسان قیمت ارزهای دیجیتال در مقایسه با ارزهای فیات بسیار بالاست. یکی از دلایلی که رمز ارزها را نمی‌توان به جایگزین ارزهای فیات تبدیل کرد، همین نوسانات بالای قیمتی آن‌هاست. ثبات قیمت یکی مولفه‌های اساسی در مورد یک ارز است.

سخن پایانی

در این مقاله پول فیات را معرفی کردیم. مختصری از تاریخچه پول در زندگی بشر را شرح داده و انواع پول را بررسی کردیم. ارز فیات در مقابل ارز یا پول کالایی قرار می‌گیرد و وجه تمایز آن، نداشتن پشتوانه کالایی است. ارزش ارزهای فیات به قدرت کشور صادر کننده آن وابسته است. در انتهای مقاله نیز ارزهای دیجیتال را به عنوان گونه جدیدی از ارز معرفی کردیم و شباهت‌ها و تفاوت‌های رمز ارزها را با پول‌های فیات مقایسه کردیم.

آیا حکم شرعی خریدوفروش استیبل کوین‌ها با سایر رمزارزها متفاوت است؟

خبرگزاری تسنیم، استیبل کوین­ها ارزهای دیجیتالی هستند که از یک طرف مانند ارزهای فیات رایج دنیا، ثبات قیمتی داشته و دچار نوسان نمی­شوند و از طرف دیگر امنیت، سرعت بالا و هزینه اندک تراکنش‌های دارایی‌های مجازی را حفظ کرده­ اند. این ویژگی­ها باعث شده است که طی دو سال گذشته، استفاده از انواع و اقسام این نوع رمزارز در سرتاسر جهان رشد و گسترش یابد. این موضوع به­خصوص وقتی برای ما اهمیت بیشتری پیدا می­کند که در این مدت، استفاده از استیبل کوین‌ها در جمهوری اسلامی ایران نیز گسترش‌یافته و وجهۀ قانونی پیدا کرده است. به‌عنوان‌مثال، علی صالح آبادی، رئیس‌کل بانک مرکزی، در بیست ‌و نهمین همایش سالانه سیاست‌های پولی و ارزی، از اجرای «رمز ریال» به‌عنوان یک استیبل کوین در آیندۀ نزدیک خبر داد. با این تفسیر، این سؤال­ها به ذهن متبادر می­شوند که «آیا حکم شرعی خریدوفروش استیبل کوین‌ها با سایر رمزارزها متفاوت است؟» و «آیا خریدوفروش استیبل کوین‌ها به لحاظ فقهی بلامانع است؟».

در گزارش پیش­رو خریدوفروش استیبل کوین‌ها به لحاظ فقهی بررسی شده و تفاوت حکم شرعی آنها با سایر رمزارزها بیان شده­است.

استیبل کوین‌ها (Stablecoins) یا ارزهای دیجیتالِ باثبات، یکی از نوآوری‌های جالب دنیای ارزهای دیجیتال هستند که ویژگی بارز این رمزارزها، ثبات قیمت آنهاست. قیمت این رمزارزها در شرایط مختلف ثابت است و مانند سایر انواع ارزهای دیجیتال دچار نوسان نمی‌شود.

استیبل کوین‌ها با این هدف طراحی شده‌اند که از طرفی ثبات قیمتی شبیه به آن چیزی که در ارزهای فیات قوی مشاهده می‌کنیم را برای ارزهای دیجیتال به ارمغان بیاورند و از طرف دیگر، امنیت، سرعت بالا و هزینه اندک تراکنش‌های دارایی‌های مجازی را حفظ کنند.

یک سوءتفاهم رایج درباره استیبل کوین‌ها، ثابت بودن ارزش آنها نسبت به تمامی پول‌های فیات است. درواقع وقتی از «استیبل کوین» یا «ارز دیجیتال باثبات» صحبت می‌کنیم، باید بدانیم که مفهوم ثبات قیمت، امری کاملاً نسبی است. به‌عنوان‌مثال، استیبل کوین‌های دلاری، فقط نسبت به دلار ارزش ثابتی دارند اما اگر قیمت دلار در برابر سایر ارزهای ملی دستخوش تغییر شود، قیمت استیبل کوین‌ها هم به همان نسبت تغییر خواهد کرد. همچنین استیبل کوین‌هایِ با پشتوانه دارایی (مانند طلا) و یا استیبل‌ کوین‌های جفت شده با ارزهای دیجیتال مثل WBTC، ارزشی معادل با واحد‌های پشتوانه خود دارند که لزوماً به معنای ارزش دلاری ثابت نیست.

به‌طورکلی، ارزش استیبل کوین‌ها فقط نسبت به ارز یا دارایی خاصی ثابت است. درحالی‌که ارزها یا دارایی‌های پشتوانۀ استیبل کوین‌ها خود می‌توانند ارزش متغیری نسبت به سایر واحد‌های سنجش ارزش داشته باشند.

• انواع استیبل کوین بر اساس نحوه عملکرد

توضیحِ انواع استیبل کوین‌ها ازاین‌جهت برای ما حائز اهمیت است که حکم شرعی برای هریک از آنها، متناسب با سازوکار و عملکردشان، متفاوت است. استیبل کوین‌ها به‌طورکلی به پنج دسته تقسیم می­شوند: استیبل کوین با پشتوانه پول ملی، دارایی، رمزارز، استیبل کوین الگوریتمی و رپد توکن‌ها. در ادامه هریک از این دسته­ها به‌صورت مختصر معرفی می­شوند؛ هدف از این معرفی، شناخت هردسته جهت بررسی حکم شرعی آن­ها به‌صورت مجزا می­باشد.

استیبل کوین‌های با پشتوانه فیات، همیشه ارزشی معادل واحد‌های فیات پشتوانه خود دارند؛ به این صورت که در ازای عرضۀ هر کوینِ جدید به بازار، یک واحد از ارز فیات به خزانه این استیبل کوین افزوده خواهد شد. این نوع استیبل کوین‌ها ماهیتی غیرمتمرکز دارند زیرا مدیریت و عرضۀ آنها توسط یک نهاد مرکزی انجام می­شود.

شاید مشهورترین استیبل کوین از این دسته، دلار تتر یا USDT باشد. قیمت دلار تتر همیشه معادل یک دلار است و بنیاد تتر به‌عنوان نهادِ پشتیبانِ این استیبل کوین، متعهد شده است که به‌ازای هر واحد از این استیبل کوین که منتشر می­شود، یک دلار در بانک ذخیره کند.

استیبل کوینی که با دارایی پشتیبانی می‌شود، شبیه به نوعِ با پشتوانۀ فیات است؛ با این تفاوت که دارایی‌های فیزیکی نظیر طلا را به‌عنوان پشتوانه نگهداری می‌کند. استیبل کوین‌های با پشتوانه دارایی، ارزهای فیات را با طیف متنوعی از وثیقه‌های ملموس جایگزین می‌کنند که دراین‌بین طلا که یک ذخیره ارزش سنتی به شمار می‌آید، یکی از رایج‌ترین این وثیقه‌هاست.

استیبل کوین‌های با پشتوانۀ دارایی نیز همانند دستۀ قبل، ماهیتی متمرکز دارند زیرا مدیریت و عرضۀ آنها توسط یک نهاد مرکزی انجام می­شود. یک مثال از این دسته از استیبل کوین‌ها، رمزارز پیمان یا PMN است که قیمت هر واحد از آن بدون اینکه نسبت به قیمت طلا تغییر کند، همیشه معادل یک سوت طلا می­باشد. رمزارز پیمان بر بستر بلاک‌چین ققنوس فعالیت می­کند که یک بلاک‌چین ایرانی محسوب شده و با مشارکت چهار بانکِ ملت، ملی ایران، پاسارگاد و پارسیان ایجاد شده است.

استیبل کوین‌های با پشتوانه ارز دیجیتال از وام‌هایی با وثیقه مازاد استفاده می‌کنند تا ارزششان را ثابت نگه دارند. استیبل کوین‌های مبتنی بر ارز دیجیتال با سبدی از یک یا چند ارز دیجیتال پشتیبانی می‌شوند. ازآنجایی‌که ارزهای دیجیتال خود بسیار بی‌ثبات هستند، این استیبل کوین‌ها وام‌هایی با وثیقه مازاد بسیار زیاد ارائه می‌دهند و از وام‌گیرندگان می‌خواهند توکن‌های خود را در قراردادهای هوشمند قفل کنند. درصورتی‌که ارزش وثیقه بیش از حد کاهش یابد، توکن‌های وثیقه نقد می‌شوند تا از ضررهای بیشتر جلوگیری شود.

دای یکی از بهترین مثال­ها برای استیبل کوین‌های با پشتوانه رمزارز است. رمزارز دای یا DAI یک توکن روی بلاک‌چین اتریوم است که ارزشی ثابت معادل یک دلار آمریکا دارد. قیمت ارز دیجیتال دای به کمک قراردادهای هوشمند همواره در یک محدوده ثابت حفظ می‌شود؛ به همین خاطر، دای به‌عنوان یک استیبل کوین غیرمتمرکز شناخته می‌شود.

همان‌طور که گفته شد، استیبل کوین‌های با پشتوانه رمزارز مانند دای، غیرمتمرکز هستند زیرا هیچ نهادی به‌عنوان یک مرکز کنترل وجود ندارد که بتواند قیمت دای را کنترل یا تغییر دهد بلکه در تمام امور توسط قراردادهای هوشمند که از قبل طراحی شده­اند، انجام می­شود.

استیبل کوین‌های الگوریتمی همان‌طور که از نامشان پیداست، از الگوریتم‌ها و قراردادهای هوشمند برای محافظت از ثبات قیمتی بهره می‌برند. این استیبل کوین‌ها با سیاست افزایش یا کاهش عرضه (در زمان‌های موردنیاز) و با استفاده از نیروهای بازار، سطح قیمت خود را ثابت نگه می‌دارند.

آنچه که استیبل کوین‌های الگوریتمی را از سایر انواع استیبل کوین‌ها، خصوصاً استیبل کوین‌های با پشتوانه رمزارز مانند دای، متمایز می‌کند، بی‌پشتوانه بودن آنهاست. در واقع استیبل کوین‌های الگوریتمی، پیچیده‌ترین نوع استیبل کوین‌های غیرمتمرکز هستند که ارزش آنها به‌وسیله الگوریتم‌های ویژه و قرارداد‌های هوشمند کنترل می‌شود. این الگوریتم‌ها به طور خودکار عرضه توکن را در بازار افزایش یا کاهش می‌دهند تا از این طریق، قیمت توکن را با ارز فیاتی که مدنظر آن است برابر نگه دارند.

تِرا یواس­دی یا UST، یکی از مشهورترین استیبل کوین‌ها و استیبل کوین مطرح الگوریتمی بود که تا یکی دو ماه قبل (اردیبهشت 1401)، از لحاظ ارزش بازار، سومین استیبل کوین بزرگ بازار بود اما با کاهش ارزش بیت­کوین و وقوع یکسری اتفاقات در بلاک‌چین این استیبل کوینِ غیرمتمرکز، UST نتوانست به‌واسطه الگوریتم­ها قیمت خود را در سطح یک دلار حفظ کند و با قرارگرفتن در یک سیکل ویرانگر، ارزش آن تا نزدیک صفر سقوط کرد.

یک توکن رپد (Wrapped Token) ارز دیجیتالی است که پشتوانه آن یک ارز دیجیتال دیگر است. خیلی از کارشناسان این نوع ارز دیجیتال را استیبل کوین نمی‌دانند چراکه کاربردهای گسترده ندارد و چندان مستقل نیست.

اصطلاح رپد به معنای «پوششی» است و از این نام می‌توان توکنی را تصور کرد که در پوشش یک توکن یا کوین دیگر قرار گرفته است. به‌عبارت‌دیگر، واحدهای یک ارز دیجیتال در یک آدرس مخصوص ریخته می‌شود و به‌ازای آن به طور خودکار در شبکه دیگر، توکن رپد ایجاد می‌شود.

رپد بیت‌کوین یا WBTC ، یک مثال از رپدتوکن­ها است که در واقع نماینده از بیت­کوین­هایی است که در بلاک‌چین اتریوم معامله می­شوند.

در ابتدا برای بررسی نظر شریعت در مورد استیبل کوین‌ها باید به این نکته توجه داشت که به‌صورت کلی علما در مواجهه با رمزارزها دودسته نظر دارند: دسته اول استفاده از رمزارزها را دارای اشکال شرعی دانسته و دستۀ دوم معتقدند که رمزارزها در اصل مشکل شرعی ندارند؛ بنابراین برای افرادی که مقلد و پیرو دسته دوم فقها هستند، به‌طریق‌اولی استفاده از استیبل کوین‌ها هم بلامانع خواهد بود. اما در مورد افرادی که مقلد دسته اول فقها هستند، باید بررسی کنیم که آیا استیبل کوین‌ها هم شامل این حکم می­شوند یا اینکه حکم شرعی استیبل کوین‌ها متفاوت است.

در ماه آوریل سال 2018 مقاله­ای از بنیاد اندونزیایی Blossom Finance منتشر شد که در آن به بررسی کامل ارزهای دیجیتال و بلاک‌چین از نظر شرع پرداخته شده است. پس از انتشار این مقالۀ فوق­العاده، قیمت بیت­کوین یکباره هزار دلار رشد کرد زیرا محمد ابوبکر، نویسندۀ مقاله، محتوا و نتیجه­گیری امیدوارکننده­ای دررابطه‌با ارزهای دیجیتال بیان کرده بود.

در مقاله محمد ابوبکر آورده شده است که فقهایی که استفاده از رمزارزها را دارای اشکال شرعی می­دانند، برای این حکم خود، دلایلی آورده­اند که به‌صورت کلی دلایل فقها با یکدیگر مشترک هستند و در پنج دسته طبقه­بندی می­شوند. در این قسمت از گزارش، ما به بررسی این نکته می­پردازیم که آیا این پنج علت در مورد استیبل کوین‌ها نیز صدق می­کند یا خیر؛ بنابراین درصورتی‌که این دلایل برای یک یا چند دسته از استیبل کوین‌ها صدق نکنند، این دسته یا دسته­ها دارای اشکال شرعی نخواهند بود. در ادامه به بررسی صدق یا عدم صدق کردن این علت­ها در مورد استیبل کوین‌ها می­پردازیم:

1. بیت‌کوین و سایر رمزارزها پول رایج قانونی نیستند

در مورد گروه اول و دومِ استیبل کوین‌ها این نکته وجود دارد که این استیبل کوین‌ها نمایندۀ یک پول یا دارائی رایج قانونی هستند و فقط نمودی از آن دارائی مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال بر بستر بلاک‌چین هستند؛ بنابراین این دلیل در مورد دسته اول و دوم استیبل کوین‌ها صدق نمی­کند.

1. صادرکننده بیت‍کوین و بسیاری از رمزارزها ناشناس است

در بررسی این علت، باید به این نکته توجه کنیم که صادرکنندۀ اکثر استیبل کوین‌ها شناخته شده هستند و در حال حاضر استیبل کوین مطرحی در بازار وجود ندارد که صادرکنندۀ آن ناشناخته باشد؛ بنابراین این علت برای هیچ­کدام از دسته­های استیبل کوین‌ها صدق نمی­کند.

1. رمزارزها زیر نظر قدرت مرکزی یا پشتوانه دولت نیستند

دسته اول و دوم استیبل کوین‌ها (استیبل کوین‌های دارای پشتوانۀ فیات یا دارائی)، از طرفی فقط نمایندۀ یک ارز یا دارائی هستند که پشتوانه دولت‌ها را دارد و از طرف دیگر سرعت، امنیت، سهولت استفاده و بقیه ویژگی‌های سایر رمزارزها را دارند.

برای اینکه این دلیل حرمت رمزارزها را دررابطه‌با استیبل کوین‌ها بررسی کنیم، باید به این نکته توجه داشته باشیم که اساساً استیبل کوین‌ها رمز­ارزهای دارای ثبات قیمت هستند و از ابتدا این اشکال بر استیبل کوین‌ها وارد نیست.

باید توجه داشت که این دلیل یک عامل خارجی است که مستقیماً ارتباطی با معیار قانونی اسلامی یک پول ندارد. به‌طورکلی، استفاده از یک چیز مشروع برای هدف نامشروع، آن را نامشروع نمی‌سازد. برای مثال می‌توان به یک روایت از پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص)، اشاره کرد که او فروش انگور به یک تاجر شراب را ممنوع اعلام کرده بود اما ایشان هرگز استفاده از خود انگور را ممنوع اعلام نکردند.

به طور خلاصه از موارد فوق می­توان به این نتیجه رسید که اولاً برای مقلدینِ مراجعی که استفاده از رمزارزها را بلامانع می‌دانند، به‌صورت اولی استفاده از استیبل کوین‌ها هم بلامانع خواهد بود و ثانیاً برای مقلدین مراجعی که استفاده از رمزارزها را حرام اعلام کرده‌اند، تنها استفاده از استیبل کوین‌های نوع اول و دوم (استیبل کوین با پشتوانه پول ملی و استیبل کوین با پشتوانه دارایی) بلامانع خواهد بود زیرا هیچ یک از علل حرمت رمزارزها دررابطه‌با این دودسته صدق نمی­کند. اما در مورد دسته­های سوم تا پنجم از استیبل کوین‌ها (استیبل مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال کوین با پشتوانه رمزارز، استیبل کوین الگوریتمی و رپد توکن­ها)، مقلدین باید به نظر مرجع خود دررابطه‌با رمزارزها رجوع کنند.

حمیدرضا علی اکبرزاده آرانی، دبیر کمیته تأمین مالی دفتر مطالعات رونق تولید دانشگاه امام صادق (ع)

نمی‌توان تا ابد روی واحدهای پول فیات حساب کرد

واحدهای پول فیات قابل اعتماد هستند؟

ارزهای سنتی به خاطر پدیده تورم ارزش خود را به تدریج از دست می‌دهند ولی مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال شاید رمزارزها بتوانند جایگزین مناسبی برای واحدهای پول فیات باشند.

امروز که این مقاله را می‌خوانید، ارزهای سنتی موجود در بازار همچون دلار آمریکا، پوند انگلیس و یورو، قیمت‌های مشخصی دارند، ولی شکی نیست که این نرخ‌های تبدیل فردا، یا حتی تا چند دقیقه دیگر، تغییر خواهند کرد. همه افراد این عدم قطعیت ناشی از ماهیت ارزش‌های فیات را پذیرفته‌اند.

تنها راهی که برای اندازه‌گیری ارزش مقایسه پول فیات و ارز دیجیتال پول داریم این است که آن را با دیگر پول‌ها مقایسه کنیم و به همین دلیل است که ارزش یورو، ین ژاپن و پوند انگلیس با دلار آمریکا مقایسه می‌شود.

مسئله بزرگ‌تر این است که چرا هنوز به این بازی مقایسه ارزش پول‌ها ادامه می‌دهیم و واحد استانداردی برای اندازه‌گیری پول نداریم؟

استاندارد مالی جهانی چیست و چرا به آن نیاز داریم؟

نمی‌توان تا ابد روی واحدهای پول فیات حساب کرد

نزدیک‌ترین مفهومی که برای استاندارد مالی داریم، حق برداشت مخصوص (Special Drawing Right) که توسط صندوق بین‌المللی پول در سال 1969 ارائه شد و بر اساس سبدی متشکل از پنج ارز پایدار دنیا محاسبه می‌شود.

استاندارد مالی جهانی چیزی شبیه واحدهای اندازه‌گیری عمومی مثل متر، لیتر و سلسیوس است که مورد پذیرش همه افراد هستند و می‌توانند برای اندازه‌گیری یک مقدار خاص استفاده شوند.

نزدیک‌ترین مفهومی که برای استاندارد مالی داریم، حق برداشت مخصوص (Special Drawing Right) که توسط صندوق بین‌المللی پول در سال 1969 ارائه شد و بر اساس سبدی متشکل از پنج ارز پایدار دنیا محاسبه می‌شود. این پنج واحد پولی عبارتند از دلار آمریکا، یورو، ین ژاپن، پوند انگلیس و رمینبی چین ولی هیچ‌وقت شاهد این نیستیم که کسی SDR را با دینار اردن یا ریال ایران مقایسه کند زیرا این استاندارد اختصاصی صندوق بین‌المللی پول است و جهانی نیست و بنابراین کسب‌وکارها و افراد نمی‌توانند از آن استفاده کنند.

بازارهای فیات و رمزارز هنوز راه‌حلی واقعی ارائه نکرده‌اند

با توجه به اینکه هیچ استاندارد مالی جهانی موجود نیست، اقتصاد جهانی به شدت بر دلار آمریکا تکیه کرده‌است زیرا فرض بر این است که یکی از پایدارترین واحدهای پولی جهان برای پر کردن این نقش است ولی این کار چند ایراد دارد. همه واحدهای پولی فیات در طول زمان به دلیل تورم ارزش خود را از دست می‌دهند، بنابراین این واحدهای پولی هرگز نمی‌توانند واقعا پایدار باشند. علاوه بر آن، مانند تمام ارزهای ملی، دلار آمریکا نسبت به تصمیمات اتخاذ شده توسط دولتی که از آن حمایت می‌کند، آسیب‌پذیر است.

به عنوان مثال، تخمین زده می‌شود که سیاست‌های تجاری دونالد ترامپ ۷.۸ میلیارد دلار هزینه به اقتصاد آمریکا وارد کرده باشد. موردی که بیشترین نگرانی را ایجاد می‌کند، انباشت بدهی ملی است که در حال حاضر از ۲۲ تریلیون دلار فراتر رفته ‌است. بسیاری از اقتصاددانان نگران این هستند که با افزایش بدهی ملی، اعتماد بین‌المللی به توانایی دولت برای بازپرداخت وام‌های خود کاهش خواهد یافت.

از دست رفتن اعتماد به دولت ایالات‌متحده می‌تواند باعث کاهش ارزش دلار شود که به نوبه خود می‌تواند اقتصاد جهانی را در گرداب بزرگی گرفتار کند زیرا بخش عمده‌ای از اقتصاد دنیا به دلار آمریکا متکس است. Ray Dalio که یک میلیاردر و مدیر صندوق سرمایه‌گذاری است، هشدار داده که بحران مالی بعدی می‌تواند بدتر از گذشته باشد و منجر به سقوط دلار شود.

نمی‌توان تا ابد روی واحدهای پول فیات حساب کرد

بازار رمزارز هنوز جایگزین مناسبی برای سیستم فیات ارائه نکرده است.

ایده اصلی رمزارها براساس این امید بود که پرداخت‌های همتا به همتا به عنوان ابزاری برای مبادله و ذخیره ارزش جایگزین فیات می‌گردند. مقاله ساتوشی ناکاموتا مفاهیم بی‌مرزی و استقلال از نفوذ دولت را معرفی کرد که در حال حاضر در صدها نوع رمزارز پیاده‌سازی شده است. اگرچه چنین اقدام‌هایی، گام‌هایی در جهت درست هستند، رمزارزها هنوز هم بی‌ثباتی زیادی از خود نشان می‌دهند و بنابراین، ایمن‌ترین راهکار برای حفظ ارزش نیستند.

استیبل‌کوین‌ها سعی می‌کنند برای حل مساله بی‌ثباتی بازار رمزارز، واحدهای پول فیات یا دیگر دارایی‌هایی مثل طلا یا املاک را به عنوان پشتیبان آن‌ها استفاده کنند. Tether در حال حاضر محبوب‌ترین استیبل‌کوین موجود است و هر روز به میزان متوسط ۹.۴ میلیارد دلار معامله می‌شود. هرچند ادعا می‌شود که هر Tether، 1.1 دلار پشتوانه دارد، در بازه‌ای از زمان اشتباه بودن این ادعا ثابت شد و قیمت آن به 0.80 دلار رسید. نوسانات اخیر ارزش Tether را می توان به خاطر شک و تردیدهایی دانست که در مورد وجود پشتوانه مالی این رمزارز به وجود آمد.

همانطور که متخصصانی از جمله Ray Dalio اظهار داشته‌اند، تا زمانی که یک راه‌حل واقعی برای رفع نیاز به استاندارد مالی جهانی و ذخیره پایدار ارزش نداشته باشیم، تنها کاری که می‌توان انجام داد، ایجاد تنوع در سرمایه‌گذاری است. آنچه واضح است این است که نمی‌توانیم روی ثابت ماندن ارزش واحدهای پول فیات حساب کنیم. احتمالاً یک استیبل‌کوین واقعی، راهکاری مناسب برای محافظت از ارزش پول و پس‌اندازهای مردم در زمان نزول بازار است.